Ο "βασιλιάς των μπαταριών" δεν γεννήθηκε από οικογένεια επιχειρηματιών, αλλά από μεγάλη οικογένεια αγροτών. Η επιτυχία δεν του δόθηκε με το χέρι, αλλά την κέρδισε με την ίδια αποφασιστικότητα και σκληρή δουλειά που τον οδήγησε στο νυχτερινό σχολείο και το πανεπιστήμιο.
Ο Παναγιώτης Γερμανός είναι πιθανότατα ένας από τους πλουσιότερους Έλληνες που ζουν σήμερα στη χώρα. Οι μετοχές των επιχειρήσεων του ομίλου του μόνο του αποφέρουν περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Αλλά, όταν ξεκίνησε τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής του, από το μικρό χωριό Μηλιές στα βουνά της Ηλείας στην Πελοπόννησο το 1950, οι προοπτικές του φαίνονταν πολύ διαφορετικές.
Ο Πάνος ήταν το δέκατο παιδί μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας που προσπαθούσε να επιβιώσει στις σκληρές συνθήκες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ο σημερινός "βασιλιάς των μπαταριών" - και πολλά άλλα - δεν είχε δει ποτέ αυτοκίνητο μέχρι την ηλικία των 10 ετών. Το 1963, η οικογένειά του εντάχθηκε στο κύμα της εσωτερικής μετανάστευσης και κατέληξε στην Αθήνα, όπου αναζήτησε μια καλύτερη ζωή. Ο Πάνος Γερμανός ήταν ένας μελετηρός νεαρός με φυσική κλίση στα μαθηματικά. Αποφοίτησε από ένα νυχτερινό σχολείο στην κεντρική αθηναϊκή συνοικία των Εξαρχείων μετά από επτά ολόκληρα χρόνια σπουδών, επειδή ήταν αναγκασμένος να εργάζεται κατά τη διάρκεια της ημέρας προκειμένου να συμβάλει στο οικογενειακό εισόδημα.
Το 1969 κατάφερε να περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις για το οικονομικό τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών. Η ζωή του συνεχίστηκε σε μεγάλο βαθμό με τον ίδιο τρόπο: Σπουδές και εργασία, και τα δύο με το ίδιο σθένος. Το 1973 προσχώρησε στο ΚΚΕ, μια εποχή που η αντίσταση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα έντονη. Η συμμετοχή του στο ΚΚΕ άφησε ανεξίτηλο σημάδι στη ζωή του που τον επηρέασε για τα επόμενα χρόνια, ακόμα και κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του επιτυχίας.
"Έμαθα πολλά για τη ζωή και την αξία της σκληρής δουλειάς στο ΚΚΕ", λέει. "Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι στο ΚΚΕ είχα μάθει πολλά για μια μόνο πτυχή της ζωής. Σταδιακά άρχισα να ανακαλύπτω ότι υπήρχαν και άλλες πτυχές, ένα διαφορετικό σύστημα αξιών. Έμαθα πώς να αξιολογώ την πολύπλευρη συμβολή μιας επιχείρησης στην κοινωνία", εξηγεί νοσταλγικά.
Πήγε στο στρατό το 1974 και υπηρέτησε περισσότερο από τους περισσότερους λόγω των έντονων πολιτικών αναταραχών που βίωνε τότε η Ελλάδα. Πήγε για πρώτη φορά στις μπαταρίες το 1977, αναλαμβάνοντας θέση διευθυντή πωλήσεων και μάρκετινγκ στην UCAR, θυγατρική της Union Carbide. Ένα χρόνο αργότερα συνειδητοποίησε ότι το μέλλον των μπαταριών βρισκόταν στην αλκαλική τεχνολογία, οπότε έφυγε από την UCAR και εντάχθηκε στην Duracell. "Η Ελλάδα έμπαινε σε μια νέα εποχή εκείνη την εποχή. Τα ηλεκτρονικά καταναλωτικά προϊόντα μόλις έμπαιναν στα ελληνικά σπίτια. Η αγορά απαιτούσε έναν νέο τύπο μπαταρίας για όλες τις νέες συσκευές που αποκτούσαν τα νοικοκυριά. Κουμπιά, organizers, ρολόγια, τηλεχειριστήρια... Υπήρχε ανάγκη για εξειδίκευση στον τομέα των μπαταριών. Ήταν προφανές", λέει ο ίδιος.
Χρησιμοποίησε τις εμπειρίες από τη διετή θητεία του στην Duracell για να ανοίξει το δικό του κατάστημα μπαταριών και ηλεκτρονικών ειδών το 1980. Έστησε το μαγαζί του σε ένα μικρό, μόλις επτά τετραγωνικών μέτρων κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Εμμανουήλ Μπενάκη 1, όπου ο αδελφός του διατηρούσε προηγουμένως ένα κατάστημα με γραβάτες. Συνέχισε επίσης τον πολιτικό του ακτιβισμό, πάντα υπό τη σημαία του ΚΚΕ.
Μετά από πέντε χρόνια σκληρής δουλειάς, οι ορίζοντές του άρχισαν να διευρύνονται. Είχε ήδη μια μικρή αλυσίδα 10 καταστημάτων και μπήκε δοκιμαστικά στην αγορά χονδρικής πώλησης μπαταριών. "Οι επιχειρηματικές μου δραστηριότητες μου πρόσφεραν μια νέα προοπτική για τη ζωή. Τότε ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ την ακαμψία του πολιτικού συστήματος και να κατανοώ την ανάγκη για μεγαλύτερη ευελιξία στη λήψη αποφάσεων", λέει ο Πάνος.
Αναζητώντας το προϊόν του μέλλοντος
Τρεις καθοριστικές στρατηγικές επιλογές συνέβαλαν στην επιτυχία του Πάνου Γερμανού: Η εξαγορά της Sunlight Industrial Systems το 1991, η επέκτασή του στην αγορά της Ανατολικής Ευρώπης το 1992 και η είσοδός του στην κινητή τηλεφωνία το 1994. Το επιστέγασμα όλων αυτών των προσπαθειών ήταν η εισαγωγή του ομίλου στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Στη μεγάλη απόφαση έφτασε το 1991, όταν συμμετείχε στη δημοπρασία του εργοστασίου μπαταριών Σκαλιστή στην Ξάνθη της Βόρειας Ελλάδας, αποκτώντας τη μονάδα της εταιρείας στο Ολίβιο από τον Οργανισμό Μεταρρύθμισης Επιχειρήσεων. Ήταν μια εποχή που η βιομηχανία μπαταριών απαιτούσε μεγαλύτερα μεγέθη και μεγαλύτερη εξειδίκευση.
Είχε ήδη προετοιμάσει τις βάσεις για την επέκτασή του στις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης. Παράλληλα, προκειμένου να αυξήσει το δίκτυο των καταστημάτων του στην Ελλάδα χρησιμοποίησε το franchising, μια μέθοδο που βρισκόταν στα σπάργανα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή. Το πρώτο franchise της Γερμανός εγκαινιάστηκε το 1990. Ήταν μια κίνηση που έμελλε να επιδράσει καταλυτικά στη μελλοντική πορεία της εταιρείας.
Η επιχειρηματική δραστηριότητα σε διεθνή κλίμακα γοητεύει τον Γερμανό: "Αυτό που έμαθα τότε ήταν η σημασία της συλλογικότητας και η ανάγκη μετατροπής των ιδεών σε πράξεις. Χρειάζεται πολλή δουλειά από περισσότερα από ένα άτομα για να παραχθούν αποτελέσματα. Ο καθένας είναι ικανός να αναλάβει δράση. Χρειάζεται όμως μέθοδος και κάποιος στον ρόλο του ηγέτη. Χρειάζεται αυτό το ένα άτομο που θα αναγνωρίσει την προσπάθεια όλων των άλλων.
