Όποιος καπνίζει, παθαίνει καρκίνο του πνεύμονα.
ΜΥΘΟΣ. Μόνο το 10% όσων καπνίζουν προσβάλλεται από καρκίνο του πνεύμονα. Αντιστρόφως, όμως, σχεδόν το 90% εκείνων που εμφανίζουν την ασθένεια, είναι καπνιστές. Βέβαια, το κάπνισμα δεν ευθύνεται μόνο για τον καρκίνο του πνεύμονα, αλλά και για άλλες μορφές καρκίνου (ουροδόχου κύστης κ.λπ.), καθώς και για άλλες σοβαρές παθήσεις, όπως καρδιαγγειακά κ.ά.
Μόνο οι ενεργοί καπνιστές κινδυνεύουν να προσβληθούν από καρκίνο του πνεύμονα.
ΜΥΘΟΣ. Αν και πολλοί από τους ασθενείς που διαγιγνώσκονται με ΚΠ είναι ενεργοί καπνιστές, δεν είναι οι μόνοι. Και οι πρώην καπνιστές κινδυνεύουν, αλλά με τη πάροδο του χρόνου ο κίνδυνος σταδιακά μειώνεται: όταν ένας καπνιστής σταματήσει το κάπνισμα ο κίνδυνος να αναπτύξει καρκίνο μειώνεται αργά κατά 33% ανά δεκαετία και ελαχιστοποιείται μετά την δεύτερη δεκαετία. Επιπλέον, το 12% των ατόμων που έχουν καρκίνο του πνεύμονα, δεν υπήρξαν ποτέ καπνιστές. Κάποιοι από αυτούς εκτίθενται σε τοξικά καρκινογόνα, όπως ο αμίαντος, ενώ άλλοι σε εισπνεόμενα καρκινογόνα, όπως ο καπνός του τσιγάρου, στον χώρο εργασίας ή στο σπίτι τους (οι λεγόμενοι παθητικοί καπνιστές).
Το παθητικό κάπνισμα προδιαθέτει σε καρκίνο του πνεύμονα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Έχει παρατηρηθεί ότι ένας μη καπνιστής που συμβιώνει με καπνιστή έχει 30% περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει καρκίνο του πνεύμονα σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Ανάλογα επιβαρυντικά αποτελέσματα έχουν γίνει και για μη καπνιστές που εργάζονται σε περιβάλλον καπνιστών.
Μόνο τα τσιγάρα προκαλούν καρκίνο. Άλλα είδη όμως καπνού δεν είναι και τόσο βλαπτικά.
ΜΥΘΟΣ. Όλες οι μορφές του καπνού είναι βλαπτικές: αν τα μασάς, καπνίζεις πίπα, τσιγάρα ή πούρα. Το ένα τρίτο όλων των καρκίνων προκαλούνται από τον καπνό. Εκτός από καρκίνο του πνεύμονα, μπορεί επίσης να προκληθεί καρκίνος του στόματος, του φάρυγγα, του παγκρέατος και της ουροδόχου κύστης.
Τα ελαφρά τσιγάρα μειώνουν τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα.
ΜΥΘΟΣ. Υπάρχει η αντίληψη ότι το κάπνισμα τσιγάρων με χαμηλή περιεκτικότητα σε πίσσα μειώνει τον κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα. Μελέτες όμως από τις ΗΠΑ καταρρίπτουν αυτό τον μύθο, τονίζοντας ότι μόνο όσοι κόβουν το κάπνισμα ή όσοι δεν καπνίζουν καθόλου έχουν μικρότερο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο του πνεύμονα. Αντίθετα, για τους καπνιστές ο κίνδυνος είναι υψηλός και μάλιστα ο ίδιος για όλους, είτε καπνίζουν τσιγάρα με πολύ χαμηλή (< 7 mg) είτε με χαμηλή (8-14 mg) είτε με μέση (15 - 21 mg) περιεκτικότητα σε πίσσα. Φαίνεται ότι όσοι καταναλώνουν «ελαφρά» τσιγάρα, καπνίζουν περισσότερο, εισπνέουν μεγαλύτερη ποσότητα καπνού και την κρατούν περισσότερη ώρα μέσα στους πνεύμονες.
To κάπνισμα λίγων τσιγάρων ημερησίως είναι ασφαλές.
ΜΥΘΟΣ. Δεν υπάρχει ασφαλής ποσότητα τσιγάρων. Εκτός από καρκίνο, το κάπνισμα, ακόμη και σε μικρές ποσότητες, μπορεί να προκαλέσει καρδιαγγειακές και πνευμονολογικές παθήσεις. Η μόνη ασφαλής πρακτική είναι η πλήρης και οριστική διακοπή του καπνίσματος.
Αν κάποιος είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα καπνιστής η ζημιά έχει γίνει. Άρα δεν υπάρχει λόγος να διακόψει κάτι που τον ευχαριστεί.
ΜΥΘΟΣ. Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει την μοναδική ικανότητα να επιδιορθώνει τον «εαυτό του». Ακόμα και αν κάποιος είναι καπνιστής επί δεκαετίες, το ανοσολογικό του σύστημα έχει τη δυνατότητα να διορθώσει κάποιες από τις βλάβες που έχουν προκληθεί, αν σταματήσει να εκτίθεται στη βλαπτική επίδραση του καπνού. Επίσης η έγκαιρη διακοπή εμποδίζει την επιπλέον βλάβη και μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης άλλων νόσων που σχετίζονται με το κάπνισμα, όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα και η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια.
Αν κάποιος έχει ήδη διαγνωστεί με καρκίνο του πνεύμονα, δεν έχει πια κανένα λόγο να διακόψει το κάπνισμα.
ΜΥΘΟΣ. Η διακοπή του καπνίσματος είναι ευεργετική ακόμα και για τους ασθενείς που πάσχουν ήδη από καρκίνο του πνεύμονα. Έχει φανεί ότι αυτοί ανταποκρίνονται καλύτερα στη θεραπεία και μειώνουν τις πιθανότητες γρήγορης υποτροπής ή εμφάνισης νέας κακοήθειας.
Ο συχνός προληπτικός έλεγχος (check-up) με αιματολογικές εξετάσεις και ακτινογραφία θώρακος βοηθά στην πρόληψη του καρκίνου του πνεύμονα.
ΜΥΘΟΣ. Δεν υπάρχει, προς το παρόν, αξιόπιστη διαγνωστική μέθοδος πρόληψης του καρκίνου του πνεύμονα. Το μόνο ασφαλές μέτρο «θωράκισης» του ανθρώπινου οργανισμού έναντι του καρκίνου του πνεύμονα είναι η διακοπή του καπνίσματος.
Η κληρονομικότητα ευθύνεται για την ανάπτυξη καρκίνου του πνεύμονα.
ΜΥΘΟΣ. Ο καρκίνος του πνεύμονα, όπως και τα περισσότερα είδη καρκίνου δεν είναι κληρονομικά. Στην πραγματικότητα μόνο 5% με 8% των καρκίνων είναι κληρονομικοί - που σημαίνει ότι ο καρκίνος προκαλείται από γενετικά στίγματα τα οποία κληροδοτούνται από μέλη της οικογένειας. Η σύγχυση δημιουργείται όταν λέμε ότι ο καρκίνος είναι μία «γενετική ασθένεια», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ασθένεια κληρονομική. Μία γενετική ασθένεια μπορεί να προκαλείται, εν μέρει, από γονίδια των γονέων, αλλά μπορεί επίσης να προκαλείται από τυχαία μετάλλαξη γονιδίων, περιβαλλοντικές επιδράσεις στα γονίδια ή από ένα συνδυασμό όλων αυτών των παραγόντων.
Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να είναι μεταδοτικός.
ΜΥΘΟΣ. Ο κακοήθης αυτός όγκος ΔΕΝ είναι μεταδοτικός. Δεν μεταδίδεται με τα πτύελα, με σωματική επαφή, από τον αέρα ή αλλιώς. Η οικογένεια μπορεί να συνεχίσει την κοινή χρήση μαγειρικών σκευών, κ.ά., λαμβάνοντας τα συνήθη μέτρα υγιεινής. Είναι λάθος να απομονώνεται κοινωνικά ο ασθενής με καρκίνο του πνεύμονα.
Η λήψη βιταμινών και βοτάνων προστατεύει από τον καρκίνο.
ΜΥΘΟΣ. Καμιά μελέτη δεν έχει αποδείξει ότι τέτοιου είδους συμπληρώματα διατροφής αποτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου. Είναι καλύτερο να μην λαμβάνει κανείς καθόλου συμπληρώματα - εκτός αν αυτά παρέχονται από τον οικογενειακό γιατρό για κάποιο άλλο λόγο. Μπορεί κάποιος να έχει ανάγκη ασβεστίου, Β-12 ή σιδήρου, γιατί οι ουσίες αυτές είναι σε χαμηλά επίπεδα στον οργανισμό του, αλλά ο γιατρός θα συμβουλεύσει την δοσολογία και την διάρκεια παροχής των συμπληρωμάτων. Πάντως άτομα που λαμβάνουν μια καλή, πλήρη και ισορροπημένη δίαιτα δεν χρειάζονται κανενός είδους συμπληρώματα.
Οι άνδρες παθαίνουν συχνότερα καρκίνο του πνεύμονα.
ΜΥΘΟΣ. Ο καρκίνος του πνεύμονα την τελευταία δεκαετία φαίνεται να γίνεται «γυναικεία υπόθεση». Οι γυναίκες σήμερα αποτελούν το 50% των νέων περιπτώσεων που ανιχνεύονται ετησίως, και το ποσοστό τους έχει αυξητικές τάσεις. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες καπνίστριες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του πνεύμονα σε σχέση με τους άνδρες. Από το 1987 έως σήμερα τα περιστατικά θανάτων από καρκίνο του πνεύμονα είναι περισσότερα από αυτά του καρκίνου του μαστού στον γυναικείο πληθυσμό.
Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι μια ανίατη πάθηση, στην οποία κάθε βοήθεια είναι ανώφελη!
ΜΥΘΟΣ. Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι ένας από τους πιο υποθεραπευμένους καρκίνους παγκοσμίως. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι πολλοί ασθενείς, συγγενείς αλλά και επαγγελματίες υγείας (οικογενειακοί γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί) δεν γνωρίζουν ότι η συνδυασμένη θεραπεία με την συνεργασία ογκολόγων, πνευμονολόγων, ακτινοθεραπευτών και θωρακοχειρουργών μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική σε κάθε φάση της νόσου. Σε αρχικά στάδια μπορεί να επιτευχθεί πλήρης ίαση. Αλλά ακόμα και αν η νόσος διαγνωστεί σε προχωρημένο, μη ιάσιμο, στάδιο η θεραπεία μπορεί να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα, να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των ασθενών (κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες) και να παρατείνει τον χρόνο ζωής.
Η χημειοθεραπεία είναι επώδυνη.
ΜΥΘΟΣ. Η χημειοθεραπεία είναι φαρμακευτική αγωγή που χορηγείται συνήθως από τη φλέβα οπότε ο μόνος πόνος είναι η τοποθέτηση του φλεβοκαθετήρα. Η έγχυση του φαρμάκου είναι ανώδυνη. Εξάλλου υπάρχουν και χημειοθεραπευτικά φάρμακα που χορηγούνται από το στόμα.
Οι ηλικιωμένοι ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα δεν ωφελούνται από τη θεραπεία, αλλά μάλλον βλάπτονται.
ΜΥΘΟΣ. Η ημερολογιακή ηλικία των ασθενών δεν επηρεάζει την ανταπόκρισή τους στην θεραπεία και οι ιατρικές αποφάσεις πρέπει να παίρνονται με βάση τη βιολογική ηλικία. Κάθε ασθενής που βρίσκεται σε καλή βιολογική κατάσταση δικαιούται και πρέπει να λαμβάνει τη σωστή αντινεοπλασματική αγωγή (χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία ή χειρουργείο).
Η χημειοθεραπεία έχει τοξικότητα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Όπως κάθε θεραπεία, έτσι και η χημειοθεραπεία έχει παρενέργειες, που εξαρτώνται από την επιλογή των φαρμάκων, τη σωστή χορήγησή τους και την ιδιοσυγκρασία του ασθενή. Σε κάθε περίπτωση όμως οι παρενέργειες από τη θεραπεία πρέπει να αξιολογούνται και να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά, από τον θεράποντα ογκολόγο. Γι’ αυτό το λόγο η χημειοθεραπεία πρέπει να γίνεται μόνο σε εξειδικευμένα κέντρα.
Υπάρχει μόνο ένα είδος χημειοθεραπείας.
ΜΥΘΟΣ. Η χημειοθεραπεία αποτελεί τον συνδυασμό πολλών φαρμάκων και διαφορετικών δόσεων. Η σωστή επιλογή είναι συνάρτηση του είδους του όγκου (ιστολογικός τύπος), του σταδίου της νόσου και της κατάστασης της υγείας του ασθενή. Πρόκειται για μία δύσκολη και καθοριστική απόφαση που απαιτεί μεγάλη εμπειρία και εξειδίκευση από τον θεράποντα ιατρό.
Η χημειοθεραπεία προκαλεί στειρότητα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Τα περισσότερα κυτταροστατικά φάρμακα προκαλούν στειρότητα, η οποία μπορεί να είναι προσωρινή ή μόνιμη ανάλογα με τη χορηγούμενη αγωγή. Στις γυναίκες μερικά φάρμακα σταματούν την παραγωγή ωαρίων. Στην περίπτωση αυτή εμφανίζονται και συμπτώματα εμμηνόπαυσης, όπως ανωμαλίες στην εμφάνιση της περιόδου η οποία τελικά θα σταματήσει, εξάψεις, ξηρό δέρμα και ξηρότητα στον κόλπο. Σε περιπτώσεις προσωρινής στειρότητας, η περίοδος επανέρχεται μόλις τελειώσει η χημειοθεραπεία. Στους άνδρες ορισμένα φάρμακα μειώνουν τον αριθμό των σπερματοζωαρίων, για όσο διάστημα γίνονται οι θεραπείες.
Κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας ο ασθενής δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με άλλα μέλη της οικογένειάς του, όπως μικρά παιδιά.
ΜΥΘΟΣ. Τα φάρμακα δεν περιέχουν ραδιενεργά συστατικά και δεν επηρεάζουν τα μέλη της οικογένειας ή το περιβάλλον του ασθενή.
Πηγή πληροφοριών: www.lungcancer.gr
Τι πρέπει να γνωρίζετε για τη νόσο
Υπάρχουν 2 μορφές
Ο καρκίνος του πνεύμονα χαρακτηρίζεται από την αύξηση μη φυσιολογικών κυττάρων στον πνεύμονα. Υπάρχουν 2 κύριες μορφές καρκίνου του πνεύμονα: ο μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα (SCLC) και ο μη μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα (NSCLC). Για τους δυο αυτούς ιστολογικούς τύπου ακολουθούνται διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις.
Ο NSCLC είναι η πιο συνηθισμένη μορφή και ευθύνεται για περίπου 80% του συνόλου των περιστατικών. Ωστόσο, τα περισσότερα συμπτώματα δεν εκδηλώνονται παρά μόνο όταν η νόσος έχει εξελιχθεί, γεγονός που καθιστά δύσκολη την αντιμετώπιση του καρκίνου του πνεύμονα.
Παράγοντες κινδύνου
Το κάπνισμα είναι ο βασικότερος παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη του καρκίνου του πνεύμονα, αφού σχετίζεται με το 80-90% των περιστατικών της νόσου. Επιπλέον, από έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι συγκάτοικοι καπνιστών έχουν 20% υψηλότερη πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του πνεύμονα λόγω του παθητικού καπνίσματος. Εκτιμάται ότι το παθητικό κάπνισμα είναι υπεύθυνο για το 25% του NSCLC στους μη καπνιστές. Η έκθεση σε καπνό από τσιγάρο στο χώρο εργασίας επίσης αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα. Ανάμεσα στους παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνονται το οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του πνεύμονα, αλλά και η έκθεση σε αμίαντο και ραδόνιο.
Συμπτώματα
Τα ύποπτα συμπτώματα που θα πρέπει να διερευνηθούν είναι η δύσπνοια και/ή συριγμός, ο χρόνιος βήχας και/ή επαναλαμβανόμενες κρίσεις βρογχίτιδας, η βραχνάδα, η εμφάνιση αίματος κατά το βήχα, η απώλεια βάρους και όρεξης χωρίς γνωστή αιτία, ο πόνος στο θώρακα.
Αντιμετώπιση
Οι τρεις κλασικές θεραπευτικές προσεγγίσεις για τον καρκίνο του πνεύμονα είναι η χειρουργική αφαίρεση του όγκου, η ακτινοθεραπεία και η χημειοθεραπεία. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μία ή περισσότερες από αυτές τις θεραπείες, ανάλογα με τον τύπο του καρκίνου, το στάδιο της νόσου, την ηλικία και τη φυσική κατάσταση του ασθενούς.
Όταν πρόκειται για εντοπισμένους καρκίνους (δηλαδή που δεν έχουν εξαπλωθεί στους περιβάλλοντες ιστούς) που έχουν ανιχνευθεί σε πρώιμο στάδιο, τότε η χειρουργική επέμβαση σε συνδυασμό με την ακτινοθεραπεία, εμφανίζει πολύ καλά αποτελέσματα. Έως 70% των ασθενών επιβιώνουν για τουλάχιστον πέντε έτη μετά τη διάγνωση αν λάβουν θεραπεία σε αυτό το στάδιο, ενώ ένα ποσοστό εξ αυτών επιτυγχάνουν ίαση.
Για τον προχωρημένο NSCLC, η χημειοθεραπεία είναι η θεραπευτική επιλογή πρώτης γραμμής, ενώ νέες θεραπείες προσφέρουν πλέον παράταση της επιβίωσης και καλύτερη ποιότητα ζωής στους πάσχοντες.
