Ο Βασίλειος Μπαρμπούνης αποφάσισε να γίνει ιατρός σε ηλικία 16 ετών. «Αισθάνθηκα μια πολύ δυνατή έλξη για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα για την ψυχιατρική, στην πορεία βέβαια άλλαξα κατεύθυνση και με κέρδισε η εσωτερική παθολογία με εξειδίκευση στην ογκολογία».
Πιστεύει ότι ο μοναδικός εχθρός μας είναι ο κακός εαυτός μας και γι’ αυτό προσπαθεί καθημερινά να δίνει στους ασθενείς του τον καλύτερό του εαυτό.
Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις διαδοχικές αποφάσεις του να γίνει ιατρός και εν συνεχεία ογκολόγος είχαν οι καθηγητές του στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή Πειραιώς που ανέδειξαν την κλίση του για τις ανθρωπιστικές σπουδές.
«Οι παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας δεν υπέστησαν την οπιαθοδρόμηση που όλοι φοβόμασταν με την κρίση, αντίθετα διορθώθηκαν μερικά χρονίζοντα προβλήματα. Είμαι αισιόδοξος ότι θα βελτιωθούν συν τω χρόνω οι υπηρεσίες υγείας»
«Η Ιατρική είναι μια ανθρωπιστική επιστήμη με πρακτική εφαρμογή. Τον πάσχοντα πρέπει να τον προσεγγίζεις πρώτα με αγάπη και μετά με γνώση και εμπειρία. Η καθημερινή πρακτική μας πρέπει να διακρίνεται για τη συμπόνοια προς τον πάσχοντα, την απόλυτη γνώση του αντικειμένου και την κριτική σκέψη. Οτιδήποτε λιγότερο κάνει κακό.
Στο Πανεπιστήμιο με επηρέασε σημαντικά ο τρόπος και η διδασκαλία του καθηγητή Γ. Δαίκου και των συνεργατών του που τώρα πια είναι καθηγητές και οι ίδιοι και με τους οποίους είχα την τύχη να συνεργαστώ. Στην ογκολογία σημαντικότατη επίδραση στην εξέλιξή μου είχε ο πρωτεργάτης της ογκολογίας στη Ελλάδα, ο Διονύσιος Ραζής.
Στην παθολογία σημαντικοί ήταν οι καθηγητές μου, Ελένη Γιαμαρέλλου και Νίκος Καρατζάς ενώ στην ογκολογία σημαντικότατη συμβολή είχαν, εκτός από τον κ. Ραζή, ο κ. Μ. Δημητριάδης και ο κ. Andrew Lister».
Η μετεκπαίδευση και η παραμονή του στο Λονδίνο και η εργασία σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία είχαν σημαντική επίδραση στην εξέλιξη της επιστημονικής του σκέψης σε δύο άξονες.
«Ο πρώτος σχετιζόταν με την κλινική έρευνα και τη μεθοδολογία της και ο δεύτερος με την κλινική πρακτική, τις κλινικές μελέτες και τη συμπεριφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Ήταν συναρπαστική η αίσθηση ότι εργάζεσαι στα όρια της επιστήμης».
Η παθολογία αποτελεί μια ειδικότητα “πλατφόρμα” και οι γνώσεις που απαιτούνται για την ολοκλήρωσή της είναι αχανείς. Για την άρτια επιτέλεση του έργου του ιατρού είναι απαραίτητη η εξειδίκευση σε κάποιο τομέα.
«Η ογκολογία ήταν –όταν ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου– μία νέα εμπειρία, αφορούσε ολοένα και πιο πολλούς συνανθρώπους μας. Ήταν η πιο προχωρημένη επιστημονικά από άλλες υποειδικότητες και έθετε διαρκώς νέες προκλήσεις.
Η ειδικότητα αυτή απαιτεί από τον ογκολόγο διαρκή ετοιμότητα και οι πληροφορίες που αθροίζονται, και μπορούν να χρησιμοποιηθούν επωφελώς, έχουν ιλιγγιώδη ρυθμό».
«Μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα μου ήταν όταν άρχισα να εργάζομαι στην Παθολογική Ογκολογική κλινική του Νοσοκομείου “Μεταξά”, την πρώτη και μοναδική για αρκετά χρόνια ογκολογική κλινική στη χώρα μας.
Μια κλινική από την οποία προήλθαν αρκετοί Καθηγητές Πανεπιστημίου, Διευθυντές κλινικών ΕΣΥ, πρόεδροι της ΕΟΠΕ και της ESMO και διευθυντές κλινικών μεγάλων Ιδιωτικών Θεραπευτηρίων. Δεύτερη σημαντική στιγμή ήταν όταν πήγα στην ογκολογική κλινική του Νοσοκομείου “Ο Άγιος Σάββας”.
Στο Νοσοκομείο αυτό υπηρέτησα τα περισσότερα χρόνια της καριέρας μου μέχρι σήμερα και απέκτησα πλήθος γνώσεων και στην ογκολογία και την παθολογία. Σημαντική για εμένα ήταν βέβαια και η παραμονή μου κοντά στον καθηγητή Lister που μου πρόσφερε την εμπειρία της Ογκολογίας και της Ιατρικής σε μια μητροπολιτική πρωτεύουσα, το Λονδίνο».
Είναι γεγονός πως η μικρή πληθυσμιακά Ελλάδα είναι πλούσια σε επιστημονικό δυναμικό και ιδιαίτερα σε ιατρούς. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν μερικές ειδικότητες όπως οι ογκολόγοι, οι οποίοι βρίσκονται κυριολεκτικά στην “αιχμή του δόρατος”. Οτιδήποτε εγκρίνεται από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα εφαρμόζεται άμεσα και στη χώρα μας.
«Πολλές φορές, είτε μέσα από κλινικές μελέτες είτε μέσα από προγράμματα έγκαιρης πρόσβασης, πολλοί ασθενείς μας επωφελούνται από φάρμακα τα οποία δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει επίσημα. Εκεί που υστερούμε είναι στην οργάνωση.
Το επίπεδο παρεχομένων υπηρεσιών στη χώρα μας διακρίνεται κυρίως για τις ανισότητές του, αλλά και για την καθυστέρησή του σε σχέση με τις προηγμένες χώρες. Ανισότητες στις διάφορες περιοχές της χώρας μας ή ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Θεωρώ όμως πως οι παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας δεν υπέστησαν την οπισθοδρόμηση που όλοι φοβόμασταν με την κρίση, αντίθετα διορθώθηκαν μερικά χρονίζοντα προβλήματα. Είμαι αισιόδοξος ότι θα βελτιωθούν συν τω χρόνω οι υπηρεσίες υγείας, εάν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς δείξουν την απαιτούμενη προσοχή και καλή θέληση».
Ο κ. Μπαρμπούνης εργάζεται συνήθως 12-14 ώρες ημερησίως, θα ήθελε όμως να μπορούσε να εργάζεται περισσότερο. «Μερικές φορές θυμώνω που δεν τα καταφέρνω». Χαλαρώνει με το διάβασμα και με την παρέα της οικογένειάς του και των φίλων του.
«Θα έλεγα πως το χόμπι μου είναι η συγγραφή ιατρικών βιβλίων, η προετοιμασία συνεδρίων και οι ομιλίες μου σε συνέδρια του εσωτερικού και του εξωτερικού. Συχνότατα κάνω ομιλίες ή διαλέξεις ενημέρωσης του κοινού μέσω διαφόρων φορέων ή του Ελληνικού Κολεγίου Μαστολογίας, του οποίου είμαι πρόεδρος».
