Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε το 1898 στη Μοντένα της Ιταλίας, από μία μεσαίας τάξης οικογένεια που διέθετε ένα μικρό χυτήριο, το οποίο κατασκεύαζε παραπήγματα και διαδρόμους για τις σιδηροδρομικές γραμμές.
Από μικρός έλεγε ότι ήθελε να γίνει τραγουδιστής όπερας, αθλητικογράφος ή οδηγός αγώνων αυτοκινήτου. Για το πρώτο δεν είχε ταλέντο, για το δεύτερο δεν προσπάθησε ποτέ, αλλά το τρίτο ήταν αυτό που χάραξε για καλά την πορεία της ζωής του.
Η αρχή έγινε το 1908 όταν ο πατέρας του πήρε τα δύο αγόρια του για να παρακολουθήσουν αγώνες αυτοκινήτου. Ο μικρός Enzo εντυπωσιάστηκε από την ατμόσφαιρα και τότε συνειδητοποίησε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του.
Τα νεανικά του χρόνια, όμως, έμελλε να είναι οδυνηρά, αφού ο πατέρας και ο αδερφός του πέθαναν το 1916 από αρρώστιες που κόλλησαν στον στρατό. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, στρατεύεται και στέλνεται στο μέτωπο με την ειδικότητα του πεταλωτή αλόγων, όπου κόλλησε μία θανατηφόρο γρίπη που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή.
Μετά τον πόλεμο, ο Ferrari αναζήτησε δουλειά στη Fiat, όμως τελικά απασχολήθηκε σε μία εταιρεία που μετέτρεπε τα στρατιωτικά οχήματα σε πολιτικά. Εκεί έκανε γνωριμίες που τον βοήθησαν να μπει στον κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου, κάνοντας την παρθενική του εμφάνιση το 1919, όπου κατέλαβε την τέταρτη θέση. Δύο χρόνια αργότερα, δούλεψε στην Alfa Romeo ως οδηγός αγώνων και στον πρώτο του μόλις αγώνα τερμάτισε στη δεύτερη θέση.
Το 1923 κέρδισε έναν πάρα πολύ δύσκολο αγώνα με όχημα υποδεέστερο των αντιπάλων του και μόλις τερμάτισε τον πλησίασε ένας κύριος (ήταν ο πατέρας ενός από τους πιο φημισμένους Ιταλούς πιλότους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με 35 καταρρίψεις), ο οποίος, αφού του έσφιξε το χέρι, του έδωσε το σήμα του γιου του ως αναγνώριση της ανδρείας που έδειξε στον αγώνα. Το σήμα αυτό που απεικόνιζε ένα άλογο στα δυο του πόδια μέσα σε μια κίτρινη ασπίδα, θα γινόταν μετά από λίγα χρόνια το σήμα κατατεθέν της Ferrari.
Η ένδοξη καριέρα του Ferrari, ως οδηγού αγώνων, τελείωσε το 1929 όταν αποσύρθηκε για λόγους ασφαλείας μετά από έναν από τους πιο δημοφιλείς αγώνες της εποχής. Την ίδια χρονιά ίδρυσε τη Scuderia Ferrari, έναν αγωνιστικό οίκο που διοργάνωνε αγώνες, όπου σύντομα άρχισε να σχεδιάζει αγωνιστικά αυτοκίνητα για λογαριασμό της Alfa Romeo.
Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε εξέλιξη, οι αγώνες αυτοκινήτου σταμάτησαν και η επιχείρηση του Ferrari άρχισε να παράγει πολεμικά εξαρτήματα και ανταλλακτικά. Με το πέρας του πολέμου, τα εργοστάσια της εταιρείας βομβαρδίστηκαν, ως τιμωρία για τη διασύνδεσή της με το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι.
Το 1946 ο Ferrari κατασκεύασε το πρώτο αυτοκίνητο που έφερε το όνομά του, το οποίο οδήγησε ο ίδιος έξω από το εργοστάσιό του. Παρ’ όλα αυτά η πρώτη νίκη σε γκραν πρι ήρθε μια πενταετία αργότερα στο Μονακό, ενώ τις επόμενες δεκαετίες η Ferrari είχε αρκετές πρωτιές.
Στη δεκαετία του 1950 πέθανε από δυστροφία ο μοναχογιός του και η σύζυγός του, μην αντέχοντας τον χαμό του, πήρε διαζύγιο. Τότε, ο ιδιόρρυθμος πρώην οδηγός αγώνων εγκαταστάθηκε σ’ ένα διαμέρισμα πάνω από το εργοστάσιο, όπου άρχισε να δουλεύει χωρίς διακοπή, επτά μέρες την εβδομάδα.
Απέφευγε να φεύγει από τη χώρα, ενώ δεν πήγαινε σε αγώνες για να μη βλέπει τα αυτοκίνητα που σχεδίαζε να γίνονται αντικείμενο άσχημης μεταχείρισης από τους οδηγούς του (τα χρόνια εκείνα έγινα ουκ ολίγα ατυχήματα, πολλά από αυτά τα θανατηφόρα).
Ο Enzo Ferrari παραιτήθηκε από πρόεδρος της εταιρείας το 1971, ενώ παρέμεινε στις επάλξεις σε άλλα πόστα μέχρι τον θάνατό του το 1988. Ως διάδοχό του είχε ορίσει δημοσίως- όταν πέθανε η πρώην σύζυγός του- το γιο της ερωμένης του.
