Ο Δημήτρης Δαρδαμάνης από μικρός είχε κλίση προς τις θετικές επιστήμες και την έντονη επιθυμία να ασχοληθεί με ένα επάγγελμα μέσα από το οποίο θα βοηθούσε τους ανθρώπους. Είχε, δηλαδή, τα δύο στοιχεία που ωθούν προς την Ιατρική. Από το μυαλό του είχε περάσει και η σκέψη να γίνει αρχιτέκτονας. Θα του έλειπε, όμως, η ανθρώπινη επαφή και δεν ήταν τόσο δεινός στο σχέδιο όσο στην Βιολογία. Έτσι, ακολούθησε το δρόμο της Ιατρικής.
Ο λόγος που επέλεξε την ειδικότητα του Χειρουργού είναι πρωτότυπος. «Από τις διάφορες ειδικότητες αναζητούσε κάποια που να έχει άμεση επαφή με τον άνθρωπο και να εξαρτάται απόλυτα από τις δικές μου ενέργειες και όχι έμμεσα από ένα φάρμακο ή μια εικόνα ή μια θεωρητική συμβουλή», εξηγεί. Εκείνη την εποχή ερχόταν κατά διαστήματα στην Ελλάδα ο γνωστός καρδιοχειρουργός, Μαγκντί Γιακούμπ.
Η κλασική χειρουργική, όπως την έχουμε γνωρίσει, δηλαδή, με πραγματικές τομές, θα εκλείψει τελείως, με εξαίρεση τα ατυχήματα ή τον πόλεμο. Η Λαπαροσκοπική και Ρομποτική Χειρουργική και όλες οι μορφές ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής και Ακτινολογίας θα επικρατήσουν και θα συμπληρώνονται κατάλληλα από φαρμακευτικές ή εναλλακτικές θεραπείες, νανοχειρουργική ή παρεμβάσεις στο γονιδίωμα (DNA).
Ο Δημήτρης Δαρδαμάνης τον γνώρισε και παρακολούθησε μια επέμβασή του. Αν και ομολογεί ότι ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις την καρδιά να πάλλεται, η χειρουργική πράξη του φάνηκε μονότονη και άρχισε να αμφισβητεί την απόφασή του. Σκέφτηκε την ορθοπεδική και παρακολούθησε και πάλι επεμβάσεις γνωστότατου αθλίατρου και σχεδόν συγγενή του, που θαύμαζε για την επαγγελματική και προσωπική του επιτυχία. Ωστόσο, δεν τον κέρδισε ούτε η ορθοπεδική. Τελικά, δήλωσε Πλαστική Χειρουργική, επειδή συνδύαζε το ιατρικό στοιχείο με το καλλιτεχνικό. Στα πρώτα χρόνια της υποχρεωτικής Γενικής Χειρουργικής εντυπωσιάστηκε από τις νέες τεχνολογίες στην Λαπαροσκοπική, την Ρομποτική, τα Laser, τους υπέρηχους και την ποικιλομορφία των περιστατικών, ενώ τον ενέπνευσαν και οι καθηγητές του. Όλα αυτά συνετέλεσαν να μείνει τελικά στη Γενική Χειρουργική.
Μετά το πέρας των σπουδών του βρέθηκε με υποτροφία της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας και κατόπιν και της Ελληνικής Λαπαροσκοπικής Εταιρείας στο Βέλγιο για εξειδίκευση στην Λαπαροσκοπική Χειρουργική και την Χειρουργική της Παχυσαρκίας. Μαθήτευσε δίπλα σε έναν από τους πρωτοπόρους, τον Guy-Bernard Cadiere, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. Χαρακτηρίζει αυτήν την εμπειρία ως ανεπανάληπτη. «Χειρουργήσαμε μαζί εκατοντάδες περιστατικά, τα περισσότερα σε ζωντανή εκπαιδευτική αναμετάδοση σε διεθνή συνέδρια σε όλο τον κόσμο. Με κάλεσαν από το πανεπιστήμιο της Louvain – UCL να οργανώσουμε το Τμήμα Βαριατρικής Χειρουργικής στο Νοσοκομείο του St. Luc στις Βρυξέλλες. Έπειτα, μετέφερα την τεράστια αυτή εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα, όπου εργάστηκα για άλλα 5 χρόνια, αναλαμβάνοντας όλα τα χειρουργικά περιστατικά στην κοιλιακή χώρα».
Έχοντας πλούσια εμπειρία από το εξωτερικό, έχει διαπιστώσει ότι ο ιατρικός τομέας στην Ελλάδα διαφέρει πολύ από τον αντίστοιχο στο εξωτερικό. Πράγματι, υπάρχει πληθώρα καλών ιατρών, που είναι άριστα εκπαιδευμένοι. Ωστόσο, ενώ το σύστημα υγείας έχει ιατρούς, νοσηλευτές, ακόμη και υποδομές, όλα τα θετικά υποβαθμίζονται ή χάνονται, διότι δεν υπάρχει το αντίστοιχο υποστηρικτικό σύστημα, η σωστή μηχανοργάνωση, ηλεκτρονικός φάκελος κλπ. Απουσιάζουν η μακροχρόνια παρακολούθηση, η υποστήριξη των ασθενών πριν και μετά την θεραπεία, το follow up.
Στο Βέλγιο και τη Γαλλία «μυήθηκε» στην ελάχιστα επεμβατική Χειρουργική, την οποία προτείνει σε όλους τους συναδέλφους του. «Όλες οι επεμβάσεις μπορούν να γίνουν πλέον με τεχνικές που εξασφαλίζουν τάχιστη ανάρρωση, ελάχιστο πόνο, με ασύγκριτο αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα και χωρίς επιπλοκές, λοιμώξεις ή κήλες. Όταν η εκτέλεση τέτοιων επεμβάσεων μπει στην καθημερινότητα σου, όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα τόσο για εσένα ως ιατρό και τους ασθενείς σου όσο και για τα συστήματα υγείας».
Εκτιμά ότι στο εγγύς μέλλον η κλασική χειρουργική, όπως την έχουμε γνωρίσει, δηλαδή, με πραγματικές τομές, θα εκλείψει τελείως, με εξαίρεση τα ατυχήματα ή τον πόλεμο. Η Λαπαροσκοπική και Ρομποτική Χειρουργική και όλες οι μορφές ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής και Ακτινολογίας θα επικρατήσουν και θα συμπληρώνονται κατάλληλα από φαρμακευτικές ή εναλλακτικές θεραπείες, νανοχειρουργική ή παρεμβάσεις στο γονιδίωμα (DNA).
Μετά από αρκετά χρόνια παραμονής στο εξωτερικό κλήθηκαν να επιλέξουν οικογενειακά μεταξύ της μόνιμης παραμονής στο Βέλγιο και της επιστροφής στην Ελλάδα. Αποφάσισαν εν τέλει να επιστρέψουν στην πατρίδα χάρη σε μια πρόταση που παρουσίαζε ιδιαίτερο επαγγελματικό, αλλά και προσωπικό ενδιαφέρον. Αφορούσε ένα νέο νοσοκομείο με εξαίρετους συνεργάτες και ιδανικές συνθήκες εργασίας. Η πρόσκληση προερχόταν από τον καθηγητή Λέανδρο Εμμανουήλ, τον άνθρωπο που έχει εκπαιδεύσει σχεδόν όλους τους χειρουργούς στην Λαπαροσκόπηση στην Ελλάδα, γεγονός που την καθιστούσε ακόμη πιο τιμητική. Όλη οικογένεια έλαβε την απόφαση να την αποδεχτεί.
Έχοντας πλούσια εμπειρία από το εξωτερικό, έχει διαπιστώσει ότι ο ιατρικός τομέας στην Ελλάδα διαφέρει πολύ από τον αντίστοιχο στο εξωτερικό. Πράγματι, υπάρχει πληθώρα καλών ιατρών, που είναι άριστα εκπαιδευμένοι.
Ωστόσο, ενώ το σύστημα υγείας έχει ιατρούς, νοσηλευτές, ακόμη και υποδομές, όλα τα θετικά υποβαθμίζονται ή χάνονται, διότι δεν υπάρχει το αντίστοιχο υποστηρικτικό σύστημα, η σωστή μηχανοργάνωση, ηλεκτρονικός φάκελος κλπ. Απουσιάζουν η μακροχρόνια παρακολούθηση, η υποστήριξη των ασθενών πριν και μετά την θεραπεία, το follow up.
Η προσέγγιση του ίδιου απέναντι στους ασθενείς του είναι ανθρωποκεντρική. Δίνει μεγάλη έμφαση στην προσωπική επαφή μαζί τους, την αμοιβαία εμπιστοσύνη, την θετική ενέργεια και την καλή πρόθεση. Θεωρεί ότι αυτά τα στοιχεία από μόνα τους είναι ευεργετικά για την υγεία όλων μας. Ακολουθούν η σωστή και συνεχιζόμενη εκπαίδευση και η προσοχή στην λεπτομέρεια.
O Δημήτρης Δαρδαμάνης έχει βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στην εργασία και τις προσωπικές – οικογενειακές στιγμές. Τονίζει ότι «Όλα είναι απαραίτητα για την ψυχική υγεία και για όλα υπάρχει χρόνος για όποιον το θέλει πραγματικά». Ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό.
Γυρνώντας στην Ελλάδα από την μετεκπαίδευσή του στο εξωτερικό, θέλησε να αγωνιστεί στον Κλασικό Μαραθώνιο. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του ήρθε σε επαφή με τον χώρο του τρεξίματος και του τριάθλου που αγάπησε ιδιαίτερα. Πλέον, όλος ο ελεύθερος χρόνος του γεμίζει από αγώνες και προπονήσεις, κολύμπι και ποδήλατο σε πανέμορφα μέρη της Ελλάδας. Από το 2018 είναι μέλος και πλέον πρόεδρος του ΔΣ, της Σύμπλευση ΑΜΚΕ, μιας αμιγώς εθελοντικής ομάδας ιατρών και άλλων εθελοντών, που προσφέρουν ανιδιοτελώς ιατρικές υπηρεσίες και ενισχύουν με κάθε τρόπο τις ακριτικές νησιωτικές περιοχές της Ελλάδας. Σήμερα εργάζεται στο ΙΑΣΩ στο Μαρούσι.
Στόχος του είναι να συνεχίσει να προσφέρει τα μέγιστα στην εξάλειψη της ταλαιπωρίας των ασθενών είτε από τις ασθένειες και τον πόνο είτε από τις παθογένειες του ιατρικού συστήματος. Άλλωστε, motto του είναι ότι με σωστή οργάνωση και διαχείριση των σωματικών, ψυχικών και πνευματικών μας αποθεμάτων “anything is possible”, όπως λέει και ο Ironman. Θα χρωμάτιζε τα σχέδια του με μπλε, το μπλε της Ελλάδας, της θάλασσας, του ουρανού, της ηρεμίας, των ματιών, των τραγουδιών!
