Καλοκαιρινές διακοπές, µε την έννοια που περνούσαν οι υπόλοιποι συνοµήλικοί του, δεν υπήρχαν. Αλλά, για τον Γιώργο Βασιλάκη, ο οποίος από τα πρώτα σχολικά του χρόνια= δούλευε στην οικογενειακή επιχείρηση ως πλύντης αυτοκινήτων,
ήταν ευχαρίστηση.
Όπως, ευχαρίστηση ήταν η εργασία του ως πωλητής στα φοιτητικά του χρόνια κι έπειτα η δουλειά του στις πωλήσεις και το marketing σε εταιρία του κλάδου των αυτοκινήτων στο εξωτερικό.
Με τέτοια εµπειρία – και κυρίως µε τόση αγάπη – η ενασχόλησή του µε την οικογενειακή επιχείρηση ήταν απόλυτα φυσική κι, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, η διακοπή ενός επιτυχηµένου έργου και η µη συνέχισή του στις επόµενες γενιές θα ήταν άνευ λογικής!
Έχοντας λοιπόν, αρχικά ως πρότυπό του τον πατέρα του και µετέπειτα τους σύγχρονους επιχειρηµατίες για τους οποίους διδάχτηκε κατά τις σπουδές του στην Αµερική, όταν ήρθε η ώρα να αναλάβει ο ίδιος το τιµόνι, οδήγησε την επιχείρηση σε ακόµα µεγαλύτερες λεωφόρους.
Η οδήγηση στην πολυτέλεια είναι αξία που λίγοι κατέχουν. Πόσο μάλλον όταν η πολυτέλεια πρέπει να “εμπορευτεί”. Για τον Γιώργο Βασιλάκη, όμως, ήταν μεν μονόδρομος να οδηγήσει τους Έλληνες στην πολυτέλεια, αλλά κυρίως ήταν λεωφόρος, μέσα από μια επιχείρηση που πάντα πίστευε στην τίμια τήρηση του “κώδικα επιχειρηματικής κυκλοφορίας”!
Η οδήγηση στην πολυτέλεια είναι αξία που λίγοι κατέχουν. Πόσο µάλλον όταν η πολυτέλεια πρέπει να “εµπορευτεί”. Για τον Γιώργο Βασιλάκη, όµως, ήταν µεν µονόδροµος να οδηγήσει τους Έλληνες στην πολυτέλεια, αλλά κυρίως ήταν λεωφόρος, µέσα από µια επιχείρηση που πάντα πίστευε στην τίµια τήρηση του “κώδικα επιχειρηµατικής κυκλοφορίας”!
Η επιτυχία δενάργησε να έρθει και φάνηκε, όπως σε κάθε επιχείρηση, από τα οικονοµικά αποτελέσµατα, τουλάχιστον ως την έλευση της κρίσης, όπως υποστηρίζει µε ένα πικραµένο χαµόγελο. Ωστόσο, θεωρεί πως το κέρδος είναι µεν το αποτέλεσµα που ορίζει την επιτυχία, αλλά οι προαπαιτούµενες προϋποθέσεις είναι σαφώς οι καινοτόµες ιδέες, το καλό εργασιακό περιβάλλον και η περιβαλλοντική και κοινωνική συνείδηση µεταξύ τόσων άλλων.
Όλα αυτά, βέβαια, αν µιλάµε για δυτικού τύπου οικονοµία. ∆ιότι εάν µιλάµε για οικονοµία βορειο-αφρικάνικου τύπου, τα δεδοµένα αλλάζουν, όπως χαρακτηριστικά λέει: οι µίζες, η απάτη και η παρανοµία µπορούν να αποφέρουν περισσότερα κέρδη, όπως είδαµε επί σειρά δεκαετιών στην Ελλάδα, όπου οι έντιµοι επιχειρηµατίες ήταν τα κορόιδα και οι απατεώνες οι “έξυπνοι”.
Με αυτό το µοντέλο, θεωρεί πως θα µπορέσει να εξελιχθεί θετικά η πορεία του κλάδου των αυτοκινήτων στην Ελλάδα, ο οποίος βιώνει σήµερα από τις µεγαλύτερες κρίσεις µέσα στη γενική οικονοµική κατάπτωση. Όπως επισηµαίνει, µε την έκρηξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής τα τελευταία δύο χρόνια, ο συγκεκριµένος κλάδος είναι ένας από τους πολλούς που έχει αποµακρυνθεί από το δυτικοευρωπαϊκό µοντέλο κι έχει αγκαλιάσει το βόρειο-αφρικάνικο σε ανησυχητικά µεγάλο βαθµό.
Γι’ αυτό και πιστεύει πως, µόνο αν δηµιουργηθούν συνθήκες δίκαιου ανταγωνισµού στην αγορά, θα δούµε σωρεία συγχωνεύσεων στον κλάδο και την δηµιουργία µεγάλων σύγχρονων κι αξιόπιστων εταιριών, που θα προσφέρουν καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες στους καταναλωτές.
Μάλιστα, ο Γιώργος Βασιλάκης “δείχνει” και τα παράπλευρα κέρδη. Την απόδοση πάνω από τριακοσίων εκατοµµυρίων ευρώ σε φόρους, που σήµερα δεν συλλέγονται από το µοναδικό κοµµάτι του κλάδου, που εξακολουθεί να κάνει κάποιους όγκους, δηλαδή την συντήρηση (service) του αυτοκινήτου.
Το γενικότερο µοντέλο του κράτους είναι βέβαια, όπως υποστηρίζει, ο λόγος που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό το σηµείο.
Η περιθωριοποίηση και, σε πολλές περιπτώσεις, η ποινικοποίηση της ατµοµηχανής της οικονοµίας, δηλαδή του ιδιωτικού τοµέα, η ανεξέλεγκτη µεγέθυνση του κράτους και η πλήρης απαξίωση των ελεγκτικών και φοροεισπρακτικών µηχανισµών έχουν οδηγήσει σε αυτά τα αδιέξοδα. ∆εν µένει, όµως, στα κατηγορώ.
Αν υποθέταµε πως ήταν αρµόδιος υπουργός, το πλάνο του µοιάζει σαν σοφά µελετηµένο από καιρό. Υπάρχουν τρόποι για να έρθει η ανάπτυξη Θα πρότεινε να δοθεί έµφαση στην δραµατική µείωση του κράτους και στην δηµιουργία συνθηκών υγιούς ανταγωνισµού στην αγορά. Η µείωση του κράτους δεν θα δηµιουργούσε µόνο εξοικονόµηση από το κόστος λειτουργίας του, αλλά θα επέτρεπε και στον ιδιωτικό τοµέα να λειτουργήσει µε λιγότερες στρεβλώσεις και λιγότερα εµπόδια.
Οι ελεγκτικοί και φοροεισπρακτικοί µηχανισµοί θα δίνονταν σε ιδιωτικές πολυεθνικές εταιρίες και παράλληλα θα µειώνονταν σηµαντικά οι φορολογικοί συντελεστές. Με αυτόν τον τρόπο, αλλά και µε σοβαρά κίνητρα στους καταναλωτές για την συλλογή αποδείξεων, θα γινόταν ένα µεγάλο βήµα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.
Αυτό θα δηµιουργούσε, επιτέλους, συνθήκες υγιούς ανταγωνισµού στην αγορά µε αποτέλεσµα την διακοπή της έµµεσης ενίσχυσης των µη έντιµων εταιριών κι επιχειρηµατιών, έναντι αυτών που προσφέρουν σωστές συνθήκες εργασίας, σύγχρονες υπηρεσίες και φορολογικά έσοδα για το κράτος.
Τέλος, αναφέρει πως θα έδινε κίνητρα για τις συγχωνεύσεις µε σκοπό την δηµιουργία λιγότερων, µεγαλύτερων, αποδοτικότερων και πιο σύγχρονων εταιριών σε όλους τους κλάδους της Ελληνικής Οικονοµίας. ∆εν είναι δυνατόν λέει το 97% των επιχειρήσεων της χώρας να έχει κατά µέσο όρο τέσσερις εργαζόµενους…
Η κρίση, άλλωστε, αφήνει και θετικά. Πιστεύει ότι, πλέον, θα καταλάβουµε πως οι πολιτικές παρατάξεις δεν είναι οµάδες ποδοσφαίρου, πως ο ιδιωτικός τοµέας είναι η ατµοµηχανή της οικονοµίας, πως για να αµειφθούµε πρέπει να δουλέψουµε σκληρά και τίποτε άλλο, πως η ζωή είναι ένας κύκλος και η τιµιότητα και η εντιµότητα αµείβονται ακόµα και στην Ελλάδα.
Πώς θα µπορούσε, κατά τη γνώµη του, να αυξηθεί η νεανική επιχειρηµατικότητα;
∆εν θεωρεί ότι αυτό πρέπει να είναι το ζητούµενο. Η Ελλάδα, λέει, έχει πολύ περισσότερους επιχειρηµατίες από όσους χρειάζεται. Εκείνο που της λείπει είναι τα στελέχη. Και για να δηµιουργηθούν περισσότερα ικανά κι έµπειρα στελέχη, µε πληθώρα γνώσεων, πρέπει να αυξηθεί η ζήτηση γι’ αυτά. Για να γίνει αυτό, πρέπει να δηµιουργηθούν µεγάλες εταιρίες παντός τύπου, που θα αντικαταστήσουν πολλές χιλιάδες µικρές παλαιού τύπου.
“Όταν κι εάν γίνει αυτό, τότε θα δούµε χιλιάδες καλά µορφωµένους και ικανότατους Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού να επιστρέφουν στην Ελλάδα, αντί να ψάχνουν απεγνωσµένα να βρουν δουλειά στις κορεσµένες από στελέχη αγορές της Αµερικής, της Αγγλίας και της Γερµανίας”, καταλήγει.
Ως µεγάλο “κεφάλαιο” για την ανάπτυξη της Ελλάδας, ο Γιώργος Βασιλάκης αναφέρει φυσικά τον τουρισµό.
Αλλά, κι εκεί, η σωστή επένδυση, η γνώση και το όραµα είναι προαπαιτούµενα. Χρειαζόµαστε καλύτερα και φθηνότερα αεροδρόµια, καλύτερους και περισσότερους δρόµους, γήπεδα Golf, συνεδριακά κέντρα, περισσότερα σύγχρονα νοσοκοµεία, πανεπιστήµια, λιµάνια και µαρίνες.
“Εννοείται ότι δεν αναφέροµαι σε κρατικές επενδύσεις, αλλά σε ιδιωτικές, οι οποίες µπορούν να επιδοτηθούν εν µέρει από την πολιτεία, αφού βέβαια πρώτα αφαιρέσει τα γραφειοκρατικά και νοµοθετικά εµπόδια που υφίστανται”, λέει και συµπληρώνει: “ Έχουµε την οµορφότερη χώρα του κόσµου µε το καλύτερο κλίµα και την πλουσιότερη ιστορία. Ο τουρισµός, άρα, είναι ο φθηνότερος κι ευκολότερος τρόπος για να προσεγγίσουµε ξένα κεφάλαια”.
Εργάζεται περίπου δέκα ώρες την ηµέρα, χαλαρώνει αφιερώνοντας χρόνο στην οικογένειά του και στον αθλητισµό.
Του αρέσει το θαλάσσιο σκι κι εάν έπρεπε να συµπυκνώσει τη φιλοσοφία της ζωής του σε µια φράση, επιλέγει εκείνο που του πρωτοδίδαξε ο πατέρας του: “Η ζωή είναι µία ρόδα που γυρίζει”...
