Ήταν οι συζητήσεις που μοιραζόταν με τον πατέρα της και το υπόβαθρό του ως ιατρός – ακτινολόγος που της προξένησαν το πρώτο ενδιαφέρον για την ιατρική. Η Αθηνά Βαδαλούκα, ήδη, σε νεαρή ηλικία είχε την χαρά να μαθαίνει και να ακούει για τη σημασία που έχει η προσφορά του επιστήμονα στον άρρωστο.
Το Κέντρο Πόνου και Παρηγορητικής ιατρικής στο Αρεταίειου Νοσοκομείο, ιδρύθηκε αρχικά για την θεραπεία των καρκινοπαθών το 1986 και υπό την διεύθυνση της ήταν και Focal Point της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας.Σήμερα αντιμετωπίζει ασθενείς με χρόνια καλοήθη και καρκινικό πόνο και παρέχει ΚΑΤ Οικον νοσηλεία στους ασθενείς συνεργαζόμενο με την Ελληνική Εταιρια Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικης Θροντιδας
Καταλήγοντας στο σήμερα, θα δούμε εκείνο το νεαρό κορίτσι γεμάτο φιλοδοξίες, Αν. Καθηγήτρια Αναισθησιολογίας, Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Ιατρικής, Πανεπιστημίου Αθηνών,Διευθυντρια Κεντρου Πονου και Παρηγορικης Φροντιδας Ιατρικου Αθηνων,Προεδρο Ελληνικης Εταιρας Θεραπειας Πονου και Παρηγορικης Φροντιδας, μεταξύ άλλων διακρίσεων που έχει κατορθώσει να κατέχει έως τώρα.
Σημαντικός σταθμός στην πορεία της υπήρξε η μετεκπαίδευσή της στο εξωτερικό. Της άνοιξε ορίζοντες, καθώς εκπαιδεύτηκε σε πεδία που δεν εφαρμοζόταν στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στο ευαίσθητο πεδίο της Θεραπείας Πόνου. Απέκτησε διεθνή πτυχία μοναδικά για την χώρα μας. Ακόμα σημαντικότερη στιγμή, που επηρέασε και την μετέπειτα εξειδίκευσή της, ήταν μια προσωπική της εμπειρία. «Σαν γυναίκα έκανα δυο τοκετούς αβοήθητη στους πόνους της γέννας, γιατί εκείνη την εποχή δεν εφαρμοζόταν οι μέθοδοι περιοχικής αναλγησίας στην χώρα μας. Έχασα την χαρά της γέννας βασανιζόμενη από τις ωδίνες του τοκετού».
Ξεκινώντας πριν από 26 χρόνια ως Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικης Φροντίδας, μαζί με τους συνεργάτες της ονειρεύονταν να παρέχουν στον Έλληνα ασθενή ποιότητα ζωης. απαλλαγμένη από χρόνιο πόνο. Δυστυχώς η στήριξη της πολιτείας ήταν ελάχιστη.Σίγουρα έχουν καταφέρει πολλά σε διάθεση όπιο ειδών,σε εκπαίδευση,σε ΚΑΤ οίκον νοσηλεία και σε ευαισθητοποίηση του κοινού, αλλά ο στόχος τους να υποστηριχθούν τα κέντρα Πόνου και Παρηγορικης Φροντίδας στα Νοσοκομεία του ΕΣΥ παραμένει ανεκπλήρωτος
Τότε, υποσχέθηκε στον εαυτό της να εκπαιδευτεί, για να προσφέρει στις μέλλουσες μητέρες τοκετό με περιοχική αναισθησία, χωρίς πόνο. Έτσι, πηγαίνοντας στην Αγγλία για να εκπαιδευτεί στην Μαιευτική Αναισθησία, γνώρισε τα Ιατρεία Πόνου και την Παρηγορική Ιατρική. Έχοντας βιώσει και την εμπειρία απώλειας αγαπημένου προσώπου με ανυπόφορο καρκινικό πόνο, συνειδητοποίησε πως αυτό το πεδίο πρέπει να εφαρμόζεται και στην χώρα της.
Το Κέντρο Πόνου και Παρηγορικής Αγωγής στο Αρεταιειο Νοσοκομειο, ιδρύθηκε αρχικά για την θεραπεία των καρκινοπαθών το 1986, και υπό την διεύθυνση της ήταν και Focal Point της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας. Σήμερα αντιμετωπίζει ασθενείς με χρόνιο καλοήθη και καρκινικό πόνο και παρέχει κατ’ οίκον νοσηλεία στους ασθενείς συνεργαζομενο με την Ελληνικη Εταιρια Θεραπειας Πονου και Παρηγορικης Φροντιδας
Το 1994 μαζί με τις καθηγήτριες Ι. Σιαφάκα και Ε. Αργυρά, ξεκίνησαν τη διδασκαλία του μαθήματος Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας σαν μάθημα επιλογής στο ΕΚΠΑ. Είχε μεγάλη σημασία να ευαισθητοποιουν τους φοιτητές σε αυτόν τον τομέα, που μέχρι εκείνη την στιγμή δε γνώριζαν. Το 1997 το Κέντρο αναγνωρίσθηκε σαν το πρώτο και μοναδικό κέντρο εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, για Θεραπεία Πόνου και Παρηγορική Φροντίδα. Σήμερα εργάζεται εθελοντικά ως επιστημονικός συνεργάτης στο Κέντρο Πόνου του Αρεταιείου Νοσοκομείου. Στην Ελλάδα υπάρχουν 57 Ιατρεία πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας στα Δημόσια Νοσοκομεία, στα οποία εργάζονται εθελοντικά οι Αναισθησιολόγοι - Αλγολόγοι, διότι δεν είναι ενταγμένα στους οργανισμούς των νοσοκομείων. Δυστυχώς, τα περισσότερα λειτουργούν 1-2 φορές την εβδομάδα. Ο τεχνολογικός εξοπλισμός στα περισσότερα υπολείπεται όπως και η στελέχωση με εκπαιδευμένους επαγγελματίες στον συγκεκριμένο τομέα. «Τα κέντρα πόνου και παρηγορικής φροντίδας δεν έχουν ούτε ένα κρεβάτι στα νοσοκομεία του ΕΣΥ» περιγράφει η ίδια.
Ξεκινώντας πριν από 26 χρόνια ως Προέδρος της Ελληνικής Εταιρίας Θεραπείας πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας, μαζί με τους συνεργάτες της ονειρεύονταν να παρέχουν στον Έλληνα πολίτη-ασθενή, ποιότητα ζωής απαλλαγμένη από χρόνιο πόνο. Δυστυχώς, η στήριξη της πολιτείας ήταν ελάχιστη.
Σίγουρα, έχουν καταφέρει πολλά σε διάθεση οπιοειδών, σε εκπαίδευση, σε κατ’ οίκον νοσηλεία και σε ευαισθητοποίηση του κοινού, αλλά ο στόχος τους να υποστηριχθούν τα κέντρα Πόνου και Παρηγορικής φροντίδας στα Νοσοκομεία του ΕΣΥ, παραμένει ανεκπλήρωτος.
Κάποτε συνάντησε τον Γιώργο Αποστολόπουλο, Ιδρυτή του Ομίλου Ιατρικού Αθηνών. Εκείνος με την οξυδέρκεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει, άκουσε την εισήγηση της και άνοιξαν το πρώτο και μοναδικό για πολλά χρόνια Κέντρο Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας στον ιδιωτικό τομέα. Το Κέντρο λειτουργεί υπό την διεύθυνσή της στο Ιατρικό Αμαρουσίου για πάνω από 30 χρόνια και προσφέρει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. «Είμαι υπερήφανη για το κοινωνικό έργο που επιτελώ για την στήριξη των ατόμων που υποφέρουν από χρόνιο πόνο και αυτών που απαιτούν παρηγορική φροντίδα, διεκδικώντας ποιότητα ζωής και απαλλαγή από τον ανυπόφορο πόνο» τονίζει η ιδία.
Υπάρχει, ωστόσο, άλλη μια ιστορία που τη στιγμάτισε. Μια νέα γυναίκα 45 ετών, η Δήμητρα, με καρκίνο στο ορθό, την είχε επισκεφθεί στο Αρεταίειο Νοσοκομείο. Ζήτησε να της δώσει βεβαίωση να πάει στην Ελβετία για ευθανασία, γιατί δεν άντεχε να ζει με τον ανυπόφορο πόνο που την βασάνιζε.
Η Δήμητρα μετά την θεραπεία του πόνου της και την ψυχολογική της υποστήριξη, άρχισε να απολαμβάνει και πάλι την ζωή της. «Για μένα δεν υπήρχε μεγαλύτερη ικανοποίηση να βλέπω την Δήμητρα να με επισκέπτεται στο ιατρείο, για να με ευχαριστεί που της “έδωσα πίσω την ζωή της”» προσθέτει η κα. Βαδαλούκα. Όταν πρόκειται για τα δημόσια νοσοκομεία, επιμένει λέγοντας πως δε γίνεται καμία προσπάθεια να ενισχυθούν τα κέντρα πόνου.
Στον ιδιωτικό τομέα, ο Όμιλος Ιατρικού Αθηνών συνεχίζει την πρωτοπορία στην οργάνωση του Κέντρου Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας. Επίσης, το Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης έχει αναπτύξει Κέντρο Θεραπείας Πόνου.
Συνεχίζει υπογραμμίζοντας πως η έλλειψη αναισθησιολόγων οφείλεται σε μη αναγνώριση του ρόλου τους, στην έλλειψη υποστήριξης του έργου τους και στην επαγγελματική εξουθένωση, καθώς δουλεύουν πάνω από 40 ώρες την εβδομάδα. Το χαμηλό εισόδημα και η μη αναγνώριση της πολυπλοκότητας του τομέα, υπονομεύουν συνολικά την ειδικότητα.
Οι καλύτερες συνθήκες εργασιας, η αλλαγή κουλτούρας και η αλλαγή στρατηγικής σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι κάποιες από τις κυρίες προϋποθέσεις, για να ξεπεραστεί το πρόβλημα.
Με ισχυρή πολιτική θέληση για αποδοχή όλων των ρόλων των αναισθησιολόγων και με αύξηση του εισοδήματος θα γίνουν σημαντικά βήματα για τη βελτίωση που χρειάζεται.
Παρόλα αυτά δεν υποχώρησε, δε δίστασε, δε δείλιασε να φέρει εις πέρας το έργο της, στηριζόμενη πάντα στη βασική της ιδέα «Αγάπα την Ζωή, αγωνίσου για ποιότητα, κυνήγα τα όνειρά σου, μην υποχωρείς στα εμπόδια, απόλαυσε τη στιγμή σου».
