Γράφει ο Αθ. Χ. Παπανδρόπουλος.
Ασφαλώς σοκαριστικό για ορισμένους αλλά εξόχως πρωτότυπο είναι εκ νέου το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Τζ. Χιντ, με τίτλο «The heart and soul of effective management - A christian approach to managing and motivating people», το οποίο όταν κυκλοφόρησε το 1993 στις HΠΑ (εκδ. Victor Book) είχε προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις.
Όπως ανέφερε μετά την έκδοση του βιβλίου η γνωστή εφημερίδα Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αξίζει τον κόπο να παρουσιάσει τις απόψεις του Αμερικανού συγγραφέα, διότι ο Τζ. Χιντ, ούτε λίγο ούτε πολύ, έρχεται να μας πει να διδαχθούμε -πέραν των άλλων- από το στυλ μάνατζμεντ που εφάρμοσε ο Ιησούς. Βεβαίως, το να ωθεί τους ανθρώπους προς τη Βασίλεια των Ουρανών απέχει πολύ από το να σπρώχνει τους εργαζομένους μιας επιχείρησης προς την παραγωγικότητα και την ποιότητα.
Όμως, ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι αιώνιες αρχές της ανθρώπινης κατανόησης που φωτίζονται από τη μελέτη του Ιησού θα είναι πάντα εφαρμόσιμες στο μάνατζμεντ, σε όλους τους τόπους. Κατά τον Τζ. Χιντ, η αποτελεσματικότητα του Ιησού ήταν μοναδική και, από πλευράς λειτουργικότητας, είχε σαφέστατα ανθρώπινα και όχι θεϊκά χαρακτηριστικά.
Αν προσφύγουμε στην ιστορία, διαπιστώνουμε ότι μέσα σε τρία χρόνια καθόρισε μία αποστολή και την περάτωσε. «Στρατολόγησε» και κινητοποίησε δώδεκα κοινότατους ανθρώπους, τους οποίους μετέτρεψε σε μη κοινούς.
Συνταίριασε τις διαφορετικές προσωπικότητες με τις διαφορετικές επιθυμίες και φιλοδοξίες και εξομάλυνε τις εσωτερικές μεταξύ τους αντιθέσεις. Δημιούργησε, τελικά, έναν ένδοξο οργανισμό, ο οποίος σήμερα έχει παραρτήματα και στις 223 χώρες του κόσμου.
Η οργανωτική (εταιρική) του κουλτούρα χτίστηκε γύρω από το ενδιαφέρον και τη φροντίδα για τους άλλους. Έσβησε την περηφάνιά του και προώθησε την ταπεινότητα της καρδιάς. Επιπλέον, αυτό τον έκανε ακαταμάχητα γοητευτικό στους άλλους.
Ο Ιησούς δεν χρησιμοποιούσε σκληρούς τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους με τα νερά του, ούτε όμως και πλάγιους, ελπίζοντας να τους επηρεάσει κρυφά. Μάλλον γοήτευε τους ακροατές του, επειδή ποτέ δεν ξεχνούσε τις ανάγκες τους. Πρόβαλε και εξάσκησε με πίστη τη σπουδαιότερη αρχή της υποκίνησης.
Οι άνθρωποι θέλουν να ξέρουν πόσο νοιάζεσαι γι’ αυτούς, πριν νοιαστούν για το πόσα ξέρεις. Έφερε στο φως ό,τι καλύτερο είχαν οι άνθρωποι, επειδή τους τραβούσε προς τα εμπρός χωρίς να τους πιέζει.
Ανακάτεψε έντονα τις γυναίκες στην αποστολή του. Σε μία εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν ανάξιες να συμμετέχουν σε κάποιον οργανισμό, ο Ιησούς τις καλωσόρισε.
Επίσης, ο Ιησούς σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποίησε τις μεγάλες και θαυμάσιες δυνάμεις του για να αποκτήσει πλούτο, δύναμη, τιμές και δόξα, όπως συνήθως συμβαίνει με τους σημερινούς τοπ μάνατζερ και ορισμένους επιχειρηματίες. Παρ’ όλ’ αυτά, κατά τον Αμερικανό συγγραφέα, κέρδισε τελικώς δόξα και τιμές γιατί κράτησε την ισχυρότερη στάση που υπάρχει στο θέμα της ηγεσίας: τη στάση της εξυπηρέτησης. Κάτι που σήμαινε ότι έβαλε στην άκρη τα ιδιοτελή του συμφέροντα και τα εγώ του.
Το να ασκείς «εξυπηρετική» ηγεσία δεν σημαίνει ότι αγνοείς τις προσωπικές φιλοδοξίες και τους στόχους καριέρας. Όμως, η φιλοδοξία είναι υγιής όταν επιτυγχάνονται οι στόχοι που αξίζουν, όχι σε βάρος των άλλων αλλά με την βοήθειά τους. Έτσι, ο Ιησούς έφθασε στο σημείο να πλύνει τα πόδια των μαθητών του, κερδίζοντας με τον τρόπο αυτόν ακόμη περισσότερο τον σεβασμό και τη νομιμοφροσύνη των πιστών του. Μέσω αυτού του ενδιαφέροντος για τους άλλους και της ταπεινότητας, το μάνατζμεντ πετυχαίνει τη μεγαλύτερη συνεισφορά του στην ανάπτυξη των ανθρώπων, συνεπώς και στην επιτυχία των επιχειρήσεων.
Περιττό, βεβαίως, να τονίσουμε ότι ο Ιησούς θα αισθανόταν απέραντη θλίψη βλέποντας κάποιους αδίστακτους από κάθε άποψη μάνατζερ και επιχειρηματίες να παριστάνουν τους θρησκευόμενους και να πλειοδοτούν σε θρησκοληψίες και λοιπές εκκεντρικότητες, δήθεν χριστιανικού περιεχομένου.
Κατά τα άλλα, ο Τζ. Χιντ υπογραμμίζει ότι ο Ιησούς σκεφτόταν και δρούσε με θετικό τρόπο. Οι σκέψεις και τα λόγια του ήταν προσανατολισμένα στο να λύνουν και όχι να δημιουργούν προβλήματα. Άλλαξε τον Χρυσό Κανόνα που ίσχυε ως τότε, από «Μην κάνεις στους άλλους αυτό που μισείς» σε «Κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν».
Ο Ιησούς είχε αυτοδεσμευθεί να νοιάζεται για τους μαθητές του. Δεν τους έβλεπε ως αντικείμενα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει για τη δική του επιτυχία, αλλά ως ανθρώπινα όντα που έπρεπε να εμπνεύσει και να αναπτύξει. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν έχασε ευκαιρία να καταδικάσει την ανήθικη συμπεριφορά και την ανικανότητα. Μιλούσε άμεσα και ανοικτά, υποστηρίζοντας πάντα την ψυχική μεταμόρφωση του καθενός.
Σήμερα, οι σκέψεις αυτές απασχολούν σημαντικές οργανώσεις διοίκησης των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούν ότι ο χριστιανισμός ως φιλοσοφία είναι συμβατός με τον μέλλον του επιχειρείν.
