Ο Χρήστος Εμμανουηλίδης ήδη από το δημοτικό σχολείο σκόπευε να γίνει ιατρός. «Πιστεύω ότι σε αυτό συνετέλεσε το οικογενειακό μου περιβάλλον και κυρίως η γιαγιά μου που συχνά με παρότρυνε να γίνω ιατρός για να βοηθάω τον κόσμο.
Με γοήτευαν, επίσης, το θαύμα της ζωής και η λειτουργική αρμονία του ανθρώπινου σώματος». Έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις –στην ύλη τριών ετών τότε!– και εισήχθη δεύτερος στην Ιατρική Αθηνών. Είχε ανέβει το πρώτο υψηλό σκαλί! Μετά τις σπουδές, την στρατιωτική θητεία και το διδακτορικό αποφάσισε να λάβει την ειδικότητά του στην Αμερική, διψώντας για γνώση και περιπέτεια.
Εκεί ήρθε σε επαφή με την Ογκολογία, μια ειδικότητα ουσιαστικά εν τω γεννάσθαι τότε, αλλά στιβαρή και με προοπτικές ταχείας εξέλιξης. Ο συνδυασμός της μαχητικότητας και της επιστημοσύνης που προσέφερε τον κέρδισαν. Παράλληλα, απέκτησε και την ειδικότητα της Λοιμωξιολογίας, για να αντιμετωπίζει καλύτερα τις λοιμώδεις παρενέργειες.
Στη σύγχρονη ογκολογία απαιτείται η συγκρότηση Ογκολογικών Συμβουλίων με πρόσκληση ιατρών αντίστοιχων ειδικοτήτων όπως συμβαίνει και στο Διαβαλκανικό στη Θεσσαλονικη - Ο καρκίνος απέχει από το να θεραπευθεί για όλους περιορίζεται όμως συνεχώς η επικινδυνότητα του
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ξεδιπλώθηκαν μπροστά του νέοι ορίζοντες που του επέτρεψαν να αναπτύξει και να καλλιεργήσει την προσωπικότητά του. Μετά από τρία προκαταρτικά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) για την ειδικότητα.
Εκεί προσελήφθη και ως πανεπιστημιακός από τον Διευθυντή Dennis Slamon, γνωστό για τις μελέτες του στον Her-2 καρκίνο του μαστού.
Πέραν αυτού του χαρισματικού ανθρώπου, είχε την τύχη να συναναστραφεί και άλλους σοφούς Ογκολόγους όπως τον Robert Klein, τον John Glaspy, τον Dennis Casciato και τον Robert Haskell, για τους οποίους τρέφει βαθύ σεβασμό και θαυμασμό. «Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν δίνοντας μου τη δυνατότητα να συμμετέχω σε εγχειρίδια ογκολογίας διεθνούς εμβέλειας, πέρα από το ερευνητικό και διδακτικό μου έργο.
Από τη θέση μου στο UCLA είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω και να γνωρίσω ως προσκεκλημένος ομιλητής περιοχές ανά τις ΗΠΑ αλλά και όλες τις ηπείρους και για να θυμηθούμε τον Όμηρο «πολλών ανθρώπων είδεν άστεα και νόον εγνω».
Θεωρεί ότι η Αμερική έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα του. «Η παιδεία που είχα λάβει στην Ελλάδα και η πρακτικότητα του αμερικανικού τρόπου του σκέφτεσθαι με τον οποίο ήρθα σε επαφή συνετέλεσαν τα μέγιστα στην επαγγελματική μου ωρίμανση.
Κατάλαβα ότι η επιτυχία και η αποδοτικότητα δεν χρειάζονται τύπους, προσποίηση, ύφος, αυστηρότητα και μισαλλοδοξία, αλλά συνεργατικότητα και φιλοπρόοδο πνεύμα. Στην Αμερική οι πανεπιστημιακοί χαίρονται να διδάσκουν τους νέους και οι νέοι σέβονται την προσπάθεια. Έτσι, όλοι μαζί ωθούν την επιστήμη προς τα μπροστά».
Με την αίσθηση του καθήκοντος και την επιθυμία να προσφέρει στους συμπατριώτες του επέστρεψε τελικά μετά από δεκαπέντε χρόνια στη Θεσσαλονίκη με οικογένεια και τέσσερα παιδιά. Ευτύχησε, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, να έχει μια πολύ ομαλή προσαρμογή στο ελληνικό περιβάλλον.
Ξεκίνησε αμέσως να εργάζεται στο Διαβαλκανικό, ένα νοσοκομείο υψηλοτάτου επιπέδου, με ικανότατους συναδέλφους, τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες και γνήσιο όραμα, κοντολογίς εφάμιλλο μεγάλων κέντρων του εξωτερικού.
Είχε την δυνατότητα να παρέχει τις καλύτερες θεραπείες και τις πιο εξελιγμένες επιστημονικές μεθόδους σε ένα χώρο κομψό, αξιοπρεπή και λειτουργικό.
Στο ερώτημα αν διαπιστώνει κάποια διαφορά σε σχέση με το εξωτερικό απαντά ότι «Οι θεραπείες μας δεν υστερούν πρακτικά σε τίποτα. Η πρόσβαση στα καινούργια φάρμακα, η συνεχώς ανανεωμένη τεχνολογική υποδομή και η συνεχής επιμόρφωση των συναδέλφων αιχμής μας κάνει να αντλούμε ικανοποίηση από την εξαιρετική ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρουμε.
Μάλιστα, το γεγονός ότι έχουμε την δυνατότητα να αφιερώσουμε χρόνο στους ασθενείς, σε συνδυασμό με το μεγάλο απόθεμα εμπειρίας που διαθέτουμε, μας δίνει πολλές φορές την χαρά να επιτυγχάνουμε αποτελέσματα σε περιπτώσεις που είχαν θεωρηθεί απελπιστικές».
Με τη διάγνωση του καρκίνου κάθε άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τσουνάμι πληροφοριών και έναν καταιγισμό από καινούργιες λέξεις με ιδιαίτερο νόημα, όπως βιοψία, παροχέτευση, στερεοταξία, εμβολισμοί κλπ.
Ο Χρήστος Εμμανουηλίδης στο εκλαϊκευμένο βιβλίο του με τίτλο «Νικώντας λέξη-λέξη» εξηγεί με απλό και κατανοητό τρόπο από τις πιο κοινές μέχρι τις πιο πολύπλοκες ορολογίες που θα ακούσει ο ασθενής και το περιβάλλον του κατά τη διάρκεια των θεραπειών του.
Η γνώμη του για τη σύγχρονη ογκολογία είναι ότι απαιτεί συνεργασία ειδικοτήτων: όχι μόνο των βασικών, όπως της Ακτινοθεραπείας, της Χειρουργικής και της Παθολογοανατομίας, αλλά και Ακτινολογίας, Επεμβατικής Ακτινολογίας, της Πνευμονολογίας κλπ.
Γι’ αυτό, απαιτείται η συγκρότηση και η λειτουργία ογκολογικών συμβουλίων, κατά προτίμηση ανά σύστημα με πρόσκληση ιατρών αντίστοιχων ειδικοτήτων, όπως συμβαίνει και στο Διαβαλκανικό. Μπορεί ο καρκίνος να θεραπευθεί πλήρως;
Ο Χρήστος Εμμανουηλίδης, ο οποίος ενημερώνεται συνεχώς για τις εξελίξεις στο χώρο του, απαντά ότι «Η Ογκολογία προχωρά σε βάθος, διεισδύοντας στους μηχανισμούς του καρκίνου που είναι ίσως εξατομικευμένοι για κάθε ασθενή, και σε πλάτος, εφαρμόζοντας θεραπείες σε πλατιές ομάδες.
Ανακαλύπτονται συνεχώς μόρια - αντίδοτα για νευραλγικές λειτουργίες του κυττάρου, ενώ η ανάπτυξη των ανοσοθεραπειών τα τελευταία χρόνια υπήρξε πραγματικά μια θεραπευτική επανάσταση. Σήμερα, ο καρκίνος στα αρχικά στάδια είναι περισσότερο ιάσιμος, ενώ ο μη ιάσιμος ελέγχεται για πολύ μεγαλύτερο διάστημα.
Ο καρκίνος απέχει ακόμα από το να θεραπευθεί πλήρως για όλους. Περιορίζεται, όμως, συνεχώς ο βαθμός επικινδυνότητας. Όπως κάθε βιολογικό φαινόμενο, είναι δυναμικό και εξελισσόμενο και επομένως η αποτελεσματική αντιμετώπισή του απαιτεί συνδυασμούς θεραπειών, ευφυία, ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Το μότο μου είναι «Δεν βλέπουμε εμπόδια. Βλέπουμε λύσεις».
Τονίζει ότι έχουν τεράστια σημασία οι μέθοδοι πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης και επισημαίνει το εξής παράδοξο: «Ενώ στον τομέα των παραγόντων ζωής, όπως το κάπνισμα, η παχυσαρκία και η καθιστική ζωή, ίσως υστερούμε ως λαός, γενικά ο πληθυσμός είναι ευαισθητοποιημένος σε θέματα έγκαιρης διάγνωσης, όπως μαστογραφίες, γυναικολογικές εξετάσεις και PSA.
Στην Ελλάδα ο καρκίνος του πνεύμονα είναι πρώτος σε συχνότητα, ενώ στις ΗΠΑ δεύτερος και στη Νορβηγία τρίτος, λόγω της αντικαπνιστικής εκστρατείας.
Ωστόσο, λόγω της «μεσογειακής δίαιτας», έχουμε λιγότερους αναλογικά καρκίνους απ’ αυτές τις χώρες». Κλείνοντας ο Χρήστος Εμμανουηλίδης υπογραμμίζει ότι «Ο σωστός Ογκολόγος οφείλει, εκτός από άρτια καταρτισμένος, να είναι και άνθρωπος. Να διαθέτει ενσυναίσθηση, υπομονή, ωριμότητα.
Με άλλα λόγια, όπως πρότεινε ο Γαληνός, να είναι και λίγο φιλόσοφος. Σε σχέση με τα παραπάνω, προσωπικά υπήρξαν επωφελείς οι πρόσφατες φιλολογικές και φιλοσοφικές σπουδές μου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης».
